piątek, 28 stycznia 2011

Rozdział IX.

    Drzwi się otworzyły. Właśnie prześlizgiwała się po drewnianej podłodze i razem z Reidem śmiała do rozpuku z tegoż właśnie ślizgu. W drzwiach wejściowych stała reszta sfory. Patrzyli wpierw na nią, potem na chłopaka, a potem na nowo na wilka i wnętrze leśniczówki. Przyglądali się im tępo. Wilkołaczyca stopniowo się uspakajała, jednak chłopakowi kładącemu się ze śmiechu na kanapie niezbyt to wychodziło. Pierwszy odezwał się Dorian.
  - Co tu się działo?
    Wilczyca rozejrzała się dookoła. Cóż... Salono-kuchnia nie wyglądała zbyt dobrze. Krzesła, różne ozdoby i tym podobne leżały porozrzucane po podłodze. Poza tym roztrzaskały się ze dwa talerze i szklanka. Dywan wyglądał jakby był cienkim materiałem, który ktoś podwiną - bynajmniej jej się to tak skojarzyło, bo wyglądał jak rzucona na ziemię wstążka. Trochę sporo rzeczy się poprzewracało, podłoga zaliczyła parę rys pazurów, jak można się było tego spodziewać. Ogólnie wyszło z tego małe pobojowisko. W sumie nie jest tak źle... No, aż tak źle. Charlie podszedł do nieco wyszczerbionej wazy. Bynajmniej nie wyszczerbiła się sama. Chłopak zrobił taka żałosna minę, ze obudziło się w niej poczucie winy. Brunet przeklinał i to dosyć głośno - swoją droga nie tylko po angielsku...
  - Wy idioci! To waza z pierwszej połowy dziewiętnastego wieku! A wiedziałem, żeby tu jej nie stawiać! - był naprawdę wściekły, a to tylko kawałek z całej litanii. Wziął wazę i przytuliwszy ją do siebie udał się do piwnicy. Zauważyła, że głaszcze zabytek i szepcze do niego jakby uspakajał małe dziecko. - Już nie skrzywdzą cie te dzikusy. Obiecuje, nie po to tyle zbierałem. Taak. Spokojnie, już nic ci nie grozi. - wszyscy wgapiali się w plecy bruneta zszokowani, nim nie zniknął za drzwiami.
  - Doobra. Więc co tu się stało? - jako pierwszy otrząsnął się Seth.
  - Ee... Wypełnialiśmy sobie czas. - odparł powoli Reid.
  - Ta, to zauważyłem. A dokładniej?
  - No... - podrapał się po głowie. - Chyba nie wiem jak to wytłumaczyć.
  - Meg? - Seth przeszył ją wzrokiem. Wilk zaskamlał cicho. Alfa westchnął. - Wiedziałem, że to był zły pomysł, żebyście poszli razem.
  - Ej! - oburzył się Reid, który stał już obok białego wilka.
  - Co? Taka prawda. - znowu westchnął. - Posprzątajmy tu... Aha, Megan - podniosła niepewnie wzrok na szatyna. - pogadamy później, kiedy już się zmienisz. Mamy coś do obgadania.
    Gdy wchodził Matt rzuciła mu tak zimne spojrzenie, ze chyba piekło mogłoby zamarznąć. Spojrzał na dziewczynę skruszony i przeszedł dalej. Wszyscy sprzątali (za wyjątkiem Charlie'ego, który zaszył się gdzieś w piwnicy) powstały przez nią i Reida bałagan. Pomagała, ile mogła. Kiedy już zapanował porządek - nawet większy, niż zazwyczaj - zabrali się za robienie oraz konsumowanie kanapek. Zostały tylko te zrobione specjalnie dla Charlie'ego, który nie chciał przyjść po jedzenie. Na dworze było już naprawdę ciemno. Gdy leżała w zamyśleniu odezwał się doń nie kto inny, jak Seth.
  - Sprawdź, czy możesz się już zmienić. Za pierwszym razem może nie wyjść. - poradził na co odpowiedziała kiwnięciem głowy.
    Udawszy się do pokoju przymknęła drzwi - nie pytajcie jak ona to zrobiła. Spróbowała się przemienić. Nic się nie stało. Tym razem bardziej się do tego przyłożyła. Przemiana trwała dłużej niż zwykle, ale nie bolało bardzo. Otoczyła ja niebieską poświata i nagle stała się tą samą, raczej drobna dziewczyną. Bolało dopiero, gdy stała się już człowiekiem. Ubrawszy się w "ubranie awaryjne", które zostawiła tu w razie stracenia wcześniejszych poprzez przemianę. Wyszła z pokoju rozczesując palcami skołtunione włosy.
  - Widzę, że się udało. - stwierdził Seth z lekkim uśmiechem. Wszyscy chłopcy, a nawet Naomi oglądali jakiś mecz.
  - Tak... Wiesz, chyba muszę kogoś przeprosić... Zaraz wracam.
  - Tak, przydałoby się. Potem musimy pogadać... - chłopak był jakby spięty.
  - Jasne. - rzuciła krótko.
    Chwyciła talerz z kanapkami dla chłopaka i z lekkim wahaniem nacisnęła na klamkę drzwi prowadzących do piwnicy. Na dole panowała cisza. Gdy ujrzała chłopaka siedział pochylony nad jedną z jakichś starych książek. Waza stała tuż obok niego na spracowanym stoliku. Nie podniósł na nią wzroku, chociaż z pewnością wiedział o jej przybyciu. Przełknęła dosyć głośno ślinę. Zbyt głośno. To miejsce wydawało się tym razem takie mroczne i.. No cóż, straszne. Nie wiedziała jak ma się zachować. Wzięła głęboki wdech i postanowiła się odezwać.
  - Charlie...
  - Nie nauczyli Cię pukać? - rzucił ozięble.
  - Ja... Ja przepraszam. Przyniosłam ci kanapki. - postawiła talerz na małym, drewnianym stoliku. - Proszę, nie gniewaj się. To były wygłupy i to bardzo głupie... - gratulacje za złożenie zdania, Megan!
  - Jakoś zauważyłem. - podniósł na nią w końcu wzrok, marszcząc przy tym brwi.
  - Obiecuje, że ci ją odkupię.
  - Bardzo ciekawe jak. Wszystkie zostały już wykupione - trzy trafiły do muzeum, a dwie do prywatnych kolekcjonerów. Nie licząc mojej. Miałem ja odkąd straciłem pamięć, jedna z moich własnych, pierwszych rzeczy.
  - Charlie... - spojrzała na niego wzrokiem dosłownie zbitego psa. - Naprawdę przepraszam. Przecież wiesz, że też szanuję sztukę. To przypadkowo...
  - Dobra. Niech ci będzie. - mruknął pod nosem sięgając po kanapkę.
  - Czyli przejmujesz moje przeprosiny?
  - Mhm.
  - Dzięki! - rzuciła się mu uradowana na szyję i cmoknęła w policzek.
  - Megan, ja jem. - mruknął nieco niewyraźnie.
  - A, no tak. Sorki. I smacznego. A nie idziesz na górę? Seth chce o czymś ze mną pogadać... - właśnie, tylko o czym?
  - Zjem i przyjdę. - odpowiedział spokojnie brunet.
  - Ok, to nie przeszkadzam. - stwierdziła z uśmiechem, odwracając się w stronę schodów.
  - Megan... - powiedział z westchnieniem odkładając na chwile kanapkę.
  - Hm? - mruknęła, odwracając się do chłopaka.
  - Nie denerwuj się podczas tej rozmowy. Zaraz tam będę.
  - Och... No dobrze. - stwierdziła zmieszana wychodząc z piwnicy.
  - I jak? - powiedział ktoś z salonu. Było wiadome, ze i tak ich usłyszy.
  - Przyjął przeprosiny i zaraz tu przyjdzie. - oświadczyła oficjalnie, a w jej głosie słychać było ulgę.
  - Ok, zaczekamy. - odparł Seth.
    Dorian przesunął się, by zrobić dla niej miejsce. Posłał jej przy tym krzepiący uśmiech, którego szczerze mówiąc nie rozumiała. Zaraz potem dołączył do nich Charlie. Usiadł obok i przyjrzał się dokładnie jej twarzy, gdy nie patrzyła. Ale ona i tak wiedziała, że tak się stało. Przyciszyli telewizor, a wszystkie oczy zwróciły się w jej kierunku. Nienawidziła być w centrum uwagi. Czuła się wtedy bardzo skrępowana i w ogóle... Z reszta czy kogoś to dziwiło, jeżeli wzięło się po uwagę jej charakter? W końcu odezwał się Seth. Mówił bardzo spokojnie, roztropnie dobierając słowa. O co tu chodzi, do jasnej cholery?
  - Widzisz Megan... Znasz pojęcie o znalezieniu tej "jedynej osoby", prawda?
  - Tak, znam... Ale o co chodzi?
  - Bo widzisz, znaczna cześć istot nadnaturalnych czują to o wiele mocniej. Ludzie potrafią bez tego przeżyć, a z nami jest o wiele gorzej... Nie to, że się nie da, ale jest bardzo ciężko.
  - Seth, zaczynasz mnie przerażać. - wybełkotała, bawiąc się rękawem bluzki.
  - Rozumiem. - stwierdził z jakby gorzkim uśmiechem. - Więc ta miłość potrafi trwać w sumie przez wieki. Może być tych "miłości" więcej, ale dopiero po śmierci tej, która trwa obecnie. Bynajmniej nigdy się tak nie zdarzyło. Chce ci wytłumaczyć położenie tych osób - tylko mi nie przerywaj, ok? - kiwnęła na zgodę głowa. - Taka wieź połączyła najprawdopodobniej Matta i Sarę... Nie wiemy, czy na pewno, ale raczej właśnie tak się stało. Wilkołlaki czują to bardzo mocno - swoją droga wampiry również, ale u nas dochodzi do tego wilcza natura, a wilki znajdują sobie partnerów na całe życie. Ludzie zaś... Odczuwają to raczej jak zwykłe zakochanie. Tylko takie mocniejsze. No, sama wiesz o co chodzi. Dlatego twoja przyjaciółka i on tak do siebie lgnął. Bynajmniej Matt. Em... Meg, dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony wpatrując się w jej bladą twarz.
  - Tak... Znaczy nie! To nie jest fair! - wrzasnęła nieco płaczliwie.
    Wlepiła wzrok w swoje kolana. Nie! To są jakieś głupie żarty! Ja się na to nie zgadzam!! Poczuła jak ktoś obejmuje ją pomocnym ramieniem, a jeszcze inna osoba krzepiąco łapie jej prawą dłoń. Ze zdziwieniem zauważyła, ze jej rękę ściska ten kamienny Charlie, a pomocnym ramieniem objął ja siedzący po lewej Dorian. Była im za to bardzo wdzięczna, ale chyba niewiele jej to pomogło. Miejsca, które stykaŁy się z jej przyjaciółmi (wreszcie się do tego przyznała) nieco piekły po przemianie, ale nie zwracała na to większej uwagi. Bała się... Bała się przebywać w towarzystwie Sary, a miała dopuścić do niej wilkołaka jako partnera? O, sorry "chłopaka". Pff... Matt patrzył na nią tak... tak przepraszająco.
  - Wiem, ze ciężko jest ci to zaakceptować. - powiedział już nieco ciszej Seth.
  - Nie. - powiedziała słabo. - Ja nie mogę tego zaakceptować. Ciągle coś się dzieje, ja... Mam tego dość. - szepnęła zrezygnowana.
  - Megan... - zaczął Seth, ale przerwała mu Naomi.
  - Mówiłam, że jest za słaba. Ona nie nadaje się na wilkołaka. Za parę miesięcy, może rok jeśli dobrze pójdzie, siądzie jej psychika. A wiesz przecież, co dzieje się z upadłymi wilkami. Poza tym...
  - Naomi, skończ.
  - Mowie prawdę. Poza tym...
  - Naomi, kazałem ci skończyć! - warknął zirytowany Seth. Po części mówił to wszystko jako Alfa, ale widać, że w normalnym stadzie nie mógłby być Alfą. Może raczej nie teraz, bo w przyszłości - bardzo prawdopodobne, ze objąłby to stanowisko. Obecnie był jednak za młody, zbyt mało doświadczony. Zbyt bardzo targały nim emocje.
  - Wiecie... Może ja już pójdę. Chciałabym trochę pobyć sama. Wiecie, przemyśleć to. - bąkneła pod nosem.
  - Odprowadzić cię? - zapytał Dorian uprzejmie.
  - Nie, dzięki... Wiesz, sama się przejdę. - założyła płaszczyk i wyszła z leśniczówki. Musiała być blada jak ściana. Usłyszała z domku głos Naomi - czuły słuch to w końcu jeden z atutów wilkołaków.
  - Czasami mnie naprawdę dobijacie. Przecież, wiem dlaczego tak przy niej skaczecie. Lecicie na nią. Ja rozumiem te wilcze hormony i w ogóle... Ale opanujcie się trochę. Jeżeli będziecie traktować ją jak jajko, to możecie jeszcze szybciej rozstać się ze swoją miłością. Byłam w dosyć dużej watasze przed dołączeniem do was, widziałam wilka, który miał dziewięć lat... Był zmieniony. Wcześniej przebywał w malutkiej sforze, gdzie każdy się o niego troszczył. Zgłupiał. Wilki z Las Vegas się nim zajęły... Widziałam jeszcze dwie podobne sytuacje, wiec wiem co mówię. Zastanówcie się nad tym. - usłyszała trzaśniecie drzwi w małej leśniczówce.
    Odeszła zrezygnowana. Miała w głowie pełno myśli, które się tam już nie mieściły. Nie miała już na to siły. Wszystko coraz bardziej się komplikowało. W ciągu kilku tygodni przeszła przemianę w wilkołaka, kiedy już biegała na czterech łapach w jej głowie siedziało siedem osób, a w jej najlepszej przyjaciółce, która znała od dziecka, zakochał się wilkołak z jej sfory! Paranoja. Jednym słowem. Usłyszała, ze ktoś za nią biegnie. Kiedy tylko wciągnęła głęboko powietrze wiedziała już, kto za nią podąża. I wcale jej się to nie podobało.
  - Megan! - krzyknął Matt łapiąc ją za rękę. - Proszę, zaczekaj.
  - Czego chcesz? - syknęła jadowicie.
  - Ja... Przepraszam. Nie chciałem zakochiwać się w Sarze. To nie jest moja wina... Ale naprawdę ją kocham. Szczerze i najmocniej jak dotychczas, chociaż już coś podobnego przeżyłem. Naprawdę ją kocham.
  - Gdybyś ja kochał, to nie dopuściłbyś do waszego spotkania. A jeżeli już, to zostawiłbyś ją póki czas. Teraz zostaw mnie. Chcę sama pospacerować.
  - Taa. Uważałem Cię za kogoś delikatnego i czułego, a okazuje się, ze świetnie ranisz. - rzucił sucho.
  - Matt... Taka prawda. Co mam niby zrobić? Nie chce, żeby coś stało się Sarze. - czemu ona zawsze musi czuć się czemuś winna?
  - Ale ja to rozumiem. Słyszałaś co mówiła Naomi po twoim wyjściu, prawda? - kiwnęła potakująco głowa. Ona też chciała zmienić temat. - To dlatego, ze wilczyce są dosyć rzadkie. Dziwne, że w ogóle mamy jakąś w stadzie - a tymczasem mamy dwie! Chociaż Naomi jest uważana bardziej jako za normalnego członka stada. Mimo wszystko i tak każdy z nas nie dałby jej skrzywdzić, instynktownie. A kiedy dołączyłaś ty... My zaczęliśmy trochę wariować.
  - Może przejdź do sedna, dobrze? - była ciekawa, ale jego towarzystwo jej nie pasowało.
  - Uspokój się i słuchaj. - rzucił lodowato. Pierwszy raz słyszała, by Matt mówił jako dominujący wilk. Natychmiast ucichła. - Po prostu buzują nam hormony. Czujemy do Ciebie pociąg. Znaczy na mnie działa to najmniej, bo kocham w końcu Sarę. Jeremy i Charlie tez nie są, aż tak podatni. Wiesz, Jeremy ma swój świat, a Charlie... Jest chyba dosyć stary, szczerze powiedziawszy. I poważny. Przez jego charakter nie działa to tak mocno, jak na innych. Gorzej z Sethem, Dorianem i Reidem.
  - W sensie, że... Oni się we mnie zadurzyli? - wydusiła, patrząc na niego ogłupiała. Litości!
  - Zauroczyli, tak chyba lepiej. Tym bardziej, że nie jesteś z nikim w oficjalnym związku.
  - Wiesz co? Mam już tego dość... A właśnie, Naomi też na was tak działa?
  - Już mówiłem - nie do końca. Naomi jest traktowana bardziej jako... Jako samiec. Działa na nas tylko malutka cząstka tego dziwacznego połączenia. Po części to jej zachowanie i wygląd, ale nie wiemy również dlaczego tak jest. Chociaż tak jak mówiłem: każdy z nas będzie bronić jej własnym ciałem.
  - To jest naprawdę ponad moje siły. Dzięki, że mi to wytłumaczyłeś, ale miedzy nami nadal nie jest do końca ok. Nie wiem, może to się zmieni, ale na razie mój umysł tego nie pojmuje.
  - Rozumiem. No to do zobaczenia. - doszli pod jej dom, więc zaczęła otwierać furtkę. Zatrzymała się jednak na chwilę.
  - Matt... - powiedziała cicho.
  - Słucham?
  - Zamierzasz jej powiedzieć?
  - Z czasem pewnie tak... A jak mi pomożesz, to też się nie obrażę. W końcu znasz ją lepiej. - posłał Meg ten swój firmowy uśmiech.
  - Racja. Nie podlega wątpliwości, że trzeba powiedzieć z kim się wiąże... To dobranoc. - i zaraz jej nie było.
    Krótka rozmowa z matka, przekąska w kuchni i wieczorna toaleta. Tym razem brała jednak gorąca, rozluźniająca kąpiel w wielkiej wannie. Zastanawiała się nad tym, czego dzisiaj się dowiedziała. Zaraz jej myśli przeszły jednak na zupełnie inny tor... Ten jedyny... Ciekawe jaki miałby być. Wysoki, przystojny... Śliczne oczy. To z wyglądu. A charakter? Chyba sprzeczny. Trochę podobnie jak ja. - z tym podobnymi myślami ułożyła się w łóżku, tym razem w ciszy. Nie włączała muzyki, wolała pomyśleć. Tym bardziej, że były to myśli raczej przyjemne. Nie zdało się to jednak na zbyt wiele, bo zaraz ulotniła się w objęcia Piaskowego Dziadka.


                                         ______________________________


Ten rozdział niezbyt mi się podoba. Za wszelkie błędy przepraszam, starałam się to pozmieniać, ale może nieraz zabraknąć polskich znaków lub zdania będą nieco nieskładne... Cóż, przesłałam rozdziały z IPoda, a tak nie zawsze się to poprawiało. Mimo wszystko mam nadzieję, że rozdział ujdzie. Do tego jestem wymęczona, nie czuję się najlepiej, a wczoraj miałam w szkolę choinkę, na którą musiałam przebrać się za emo, do tego od wczorajszego wieczoru jestem strasznie wkurzona (to chyba najlepsze określenie, by nie użyć wulgaryzmu), chociaż już mi nieco lepiej. Cóż, już nie gadam, a pozdrawiam. (;

17 komentarzy:

  1. Czemu ci się nie podoba? Jest świetny! Jak wszystkie =] Opowiadanie nie powinno opierać się tylko i wyłącznie na szybkiej akcji. Od czasu do czasu musi być spokojny fragment, dialog, ogólnie to co niektórzy zwykli nazywać nudą. Jednak moim zdaniem tak należy być. Szybko, wolno, lekkie przyspieszenie i znów spokój. Tak jest najlepiej. Daje czas na przemyślenia...
    Pozdrawiam,
    Lillianne

    OdpowiedzUsuń
  2. Chodziło mi ogólnie, jakoś tak... Nie podoba mi się ten rozdział może dlatego, że nie został najlepiej napisany. Ale nie mam zbytnio do tego głowy. Dobrze, że czytelnikom się podoba - moje zdanie nie jest tu najważniejsze, bo piszę opowiadanie oraz publikuję zarówno dla innych jak i siebie, a ja swej pracy oceniać nie umiem. Bardzo dziękuję za komentarz i również gorąco pozdrawiam. ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. dalej dalej dalej!!! ja chce więcej, zżera mnie ciekawośc z kim ona bd... może z tym Charlim? hmmm...? ;) czekam na new

    as

    OdpowiedzUsuń
  4. Tak, ale na razie mam zastój :(
    świetny rozdział!:)
    pzdr. ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Całkiem łądny rozdział. Jedyne błędy, które rzuciły mi się w oczy to :

    - Zjem i przyjdę. - odpowiedział spokojnie brunet.
    - Ok, to nie przeszkadzam. - stwierdziła z uśmiechem, odwracając się w stronę schodów.

    Chodzi mi o te kropki po zakończeniu wypowiedzianej kwesti, nie powinno ich tam być. Jest to swego rodzaju błąd, przynajmniej z tego co ja wiem. Mianowicie jeśli po wypowiedzi, następuje opis wypowiedzi, kropki nie ma być. Cechuje się to słowami jak : powiedziała, stwierdziła, krzyknęła, rzucił itp. Wtedy kropki nie ma, więc powinno być:

    - Zjem i przyjdę - odpowiedział spokojnie brunet.

    Nie tyczy się to zaś wykrzykników i pytajników.
    Więc zdanie :

    - Czego chcesz? - syknęła jadowicie.

    Jest poprawne. Jest to jedna z zasad poprawnego zapisu dialogu. Zauważyłam że w poprzednich notkach również tego nie ma, jakoś dopiero teraz to zobaczyłam. Niby głupia kropka, ale jak wydzisz jest to błąd. Jeśli chcesz sobie poczytać na ten temat, bo nie zrozumiałaś nic z tego bełkotu, to przesyłam adres całkiem dobrego poradnika:
    http://piorem-feniksa.blog.onet.pl/PARS-VII-O-dialogach-slow-kilk,2,ID305975255,n
    Polecam i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  6. A wiesz, że nigdy nie zauważyłam tego nawet przy czytaniu książek? ;) Zrozumiałam o co chodzi - mój umysł również jest pokrętny. Raczej nie uda mi się tego zniwelować, ale będę się starała (teraz już poprawiać rozdziałów nie będę, należę do osób leniwych, a biorąc pod uwagę niektóre blogi, to i tak mało - nie ma to jak skromność). Bardzo dziękuję za wskazanie mi tego błędu.
    Rozdziały ukażą się pewnie za tydzień, ale zobaczę jak w środku tygodnia. Co do miłostek naszej Megan to się jeszcze zdziwicie, ale jestem ciekawa wszelkich teorii. ;D
    Swoją drogą mam głupiego brata, najpierw rozwala sobie klawiaturę i tak już ze sklejonym "kabelkiem", bo mu spacja nie działa, do tej pory sobie klawiatury nie kupił (chyba trzeci tydzień, jest na pierwszym roku studiów), więc przychodzi do mnie na laptopa. Miałam taki ciężki tydzień, a ten mnie bezczelnie budzi, bo "musi coś sprawdzić". Za jakie grzechy... -'
    Musiałam się komuś wyżalić - Nightmare.

    OdpowiedzUsuń
  7. JEdyny minus tego rozdziału to jego długość :P Reszta bardzo mi się podoba. Na literówki nie zwracam uwagi, nie przeszkadzają mi - i tak wiem o co chodzi ;)
    I wiem coś o posiadaniu upierdliwego i leniwego brata, tyle że mój jest w pierwszej gimnazjum. Mam nadzieję, że z tego wyrośnie x)

    Czekam na kolejne rozdziały! :D

    OdpowiedzUsuń
  8. Bardzo fajny rozdzial. móglby byc dluzszy, ale i tak mi sie podoba. Czekam na kolejny rozdzial. Napisz szybko, co jestem ciekawa, co bedzie dalej

    Meg

    OdpowiedzUsuń
  9. Tak, rodzeństwo to swego rodzaju przekleństwo i coś przeciwnego. Coś o tym wiem bo mam o osiem lat starszego brata i o osiem lat młodszą siostre. Na szczęście ten pierwszy się wyprowadził sześć lat temu. Ale teraz to zawsze kiedy się wydzimy kupuje mi bonbonierke. A jest to dosyć rzadko. Tęsknie za nim. T-T
    A co do naszej Megan, szczerze powiedziawszy, ciekawi mnie strasznie z kim będzie, bo możliwości jest wiele. Może ktoś dołączy do watahy i usidli naszą wilkołaczkę, albo ktoś z obecnej. A jeśli to będzie człowiek? Masz dużo pole do popisu.
    A jeśli chodzi o zapis dialogów, nie martw się; gdy pierwszy raz zaczęłam czytać zasady, to myślałam że czytam jakies skąplikowane równanie matematyczne. Jednak z czasem samo mi się to jakoś wpoiło i jak coś pisze to już podświadomie wiem ma być kropka czy nie. Chociaż jest wiele zasad które wciąż mi umykają.
    Chodź sama pisze opowiadanie, to go nie publikuje i sama nie wiem czy kiedyś to zrobie. Taki mam zamiar, ale dopiero zaczynam je pisać. Mam na swoim kącie kilka tak zwanych jednopartówek i kilka zaczętych fanficków. Ale jak mówiłam, nigdy nie zostały upoblikowane i raczej nie będą. Pochodzą z czasów gdy zaczynałam pisarstwo, a usunąć lub poprawić nie mam serca, bo czasami fajnie jest się pośmiać. Gdy dzisiaj tak sobie je czasami czytam, to łapie się za głowe i myslę jak to mogło wypłynąć z mojego pióra. Błąd na błędzie, akapity ktoś zastrzelił, a interpunkcja poszła się schować. Więc podziwiam wszystkich tych co upoblikowali swoje, za odwagę.
    Wiesz że jest to pierwszy blog na którym sie tak rozpisuje? Tylko nie potrzebnie zaśmiecam ci miejsce, za co przepraszam. Po prostu moje koleżanka pojechała do rodziny i nie mam się komu wygadać. W następnym komencie postaram się pisać treściwie. Pozdrowienia i życze weny.

    OdpowiedzUsuń
  10. U mnie między mną, a bratem to 5,5 roku różnicy jest (ja lipiec, On styczeń).
    Rozumiem o co Ci chodzi, ogólnie ja mam jeszcze sporo czasu do pisania, jeżeli nie brać pod uwagę szkoły. Osobiście uważam się jeszcze za dziecko, zdążę dorosnąć. ;) I rozpisuj się ile tylko chcesz! Ja sama mam z tym nieraz spory problem.
    Co do publikowania - czasami naprawdę się opłaca. To pomaga nam w poprawieniu stylu pisarskiego, a zarazem daje mentalnego kopa do działania. Nikt nie zdaje sobie nawet sprawy, jaką ja mam dosłownie "radochę", gdy czytam pozytywne komentarze, oczywiście za krytykę również gorąco dziękuję i przyjmuję ją z pokorą. Poza tym pisanie takich krótkich opowiadań potrafi być bardzo przyjemne, chociaż ja mam vistę i coś mi word szwankuje... Zostaje mi WordPad, trudno. Osobiście siedzę również na niektórych forach, więc tym bardziej sporo piszę, chociaż to jeszcze zależy.
    Podsumowując: rozpisuj się ile tylko chcesz, wyrażaj śmiało swoje zdanie oraz zachęcam do zakładania własnego bloga z opowiadaniem. Jeżeli tak się stanie, to proszę o link. ;)
    Pozdrawiam serdecznie wszystkich^^

    OdpowiedzUsuń
  11. A po co dorastać? Ale niestety każdy kiedyś musi, więc trzeba się cieszyć póki można.
    Ja też uważam się jeszcze za dziecko, ale pierwsze spotkanie z opowiadaniami i literaturą, mam juz za sobą i troszkę się od tamtego czasu dowiedziałam, zreszta jak każdy. Szczerze powiedziawszy, do nie dawna nie komentowałam opowiadań, ani żadnych blogów. Głównie z tego powodu że zdawałam sobie sprawe z tego jaki wysiłek sprawia napisanie takiego opowiadania, mimo że takie się to nie wydaje. Bałam się oceniać kogoś, bo sądziłam że jestem jeszcze za bardzo zielona w swiecie literatury, by dawać opinie. Kiedyś podobały mi się opowiadania które teraz uważam za jedne z słabszych i... niedojrzałych? Bo wiadomo że jeśli przeczyta się pare bardzo dobrych dzieł, inne jakby tracą w naszych oczach blasku. Nie raz zauważam zjawisko, że czytam pierwszy rozdział i ostatni opublikowany( mówie o większej liczbie np: 30/40 rozdziałów)czasami trudno uwierzyć że pisała je ta sama osoba. Nawet "zielony" zauważyłby taką różnice.
    A w moim pierwszy komentarzu, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, było w nim troche krytyki. Autor, ku większemu zdziwieniu, podzienkował za niego i powiedział że bardzo mu pomógł. Od tamtego czasu komentuje.
    No i widzisz znowu się rozgadałam -_-".
    Kurcze nie poznaje siebie. Ale musze przyznać że fajnie się tak koresponduje. :)
    Ale następnym razem skomentuje w nastepnej notce. Bo na pewno cieszysz się gdy widzisz nowy komenttarz. A tu co? "Znowu ta Nessa, niech ona wreszcie przestanie pisać, ja tu czekam na opinie innych".

    OdpowiedzUsuń
  12. Oj, już przestań, patrz ile moje komentarze miejsca zajmują ;P
    Ja jeżeli nawet czytam opowiadanie od deski do deski, zauważam sporą różnicę. Trzeba pisać, żeby po prostu się wyrobić. W dalszych częściach książek też to dokładnie widać.
    Swoją drogą jeżeli opowiadanie nie ma w sobie z byt wiele błędów itd, to chętnie je czytam, chociażby z nudów. Dla przyjemności. Ale czasu oczywiście nie mam na nic, absolutnie. ;P
    Ja tam się cieszę, że jakaś dyskusja się tutaj nawiązuje z resztą jak ktoś chce, to niech również się przyłącza. Nie gryziemy, przynajmniej ja. ;>

    OdpowiedzUsuń
  13. Hejo!
    Chcę ci powiedzieć, że weszłam na twojego bloga z ciekawości i powiem szczerze: Z KAŻDA NOTKĄ CORAZ BARDZIEJ MI SIĘ PODOBA!!!
    Ta ostatnia... no cóż akcja się rozkręca.. nie przejmuj się błędami.. każdy jej popełnia..
    Nie mogę się doczekać następnej.. Mogłabyś mnie informować na gg :6857893

    OdpowiedzUsuń
  14. Cieszę się, że tu zajrzałaś, swoją drogą również czytam od jakiegoś czasu Twojego bloga ;) Jednak jak już wiele razy mówiłam: leń jestem i rzadko kiedy komentuję, teraz czekam na jakąś większą akcję i się odezwę. Co do powiadamiania nie ma problemu. Czekam na rozdział również u Ciebie, pozdrawiam i życzę weny. ;)

    OdpowiedzUsuń
  15. Hej! Bardzo podoba mi się Twoje opowiadanie. Nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału. Mam nadzieje, ze Megan będzie z Sethem. Mam prośbę. Czy mogłabyś mnie informować o pojawieniu się kolejnych rozdziałów? Jeśli tak, to to mój adres e-mail: marzycielka4002@wp.pl

    Meg

    OdpowiedzUsuń
  16. nareszcie nn na what-is-your-name.blog.onet.pl
    pozdrawiam ;*
    p.s świetny rozdział, zaczytałam się w twoim opowiadaniu :D

    OdpowiedzUsuń
  17. Po prostu cudo!!!!!! Ciekawe czy Meg znajdzie wreszcie tego jedynego...

    OdpowiedzUsuń