Rozdział XIV.

    Stali na cmentarzu, wpatrując się uparcie w nagrobek. Msza już się odbyła, a oni nie chcieli nikogo poza swoją sforą. Nikt nie mógł ich zrozumieć. Oficjalna wersja brzmiała, że Naomi wpadła pod koła pijanego bądź naćpanego kierowcy, który zwiał z miejsca wypadku. Ludzie to łyknęli i to nadzwyczaj szybko. No tak, przecież jej nawet nie znali... Każdy złożył na grobie dziewczyny kwiaty: chryzantemy, jakieś białe, bliżej nieokreślone dlań kwiaty, a nawet róże i słoneczniki. Wszystkie, z którymi kojarzyła się im władcza wadera.
    Reid czuł się już znacznie lepiej, chociaż trawiła go ogromna nienawiść do ich obecnego wroga oraz tęsknota za siostrą. Wszyscy mieli żałobę - przynajmniej, póki nie skończą się im czarne ubrania, będą wyglądali... No cóż, jak prawdziwi żałobnicy. Jednak ową żałobę nosi się w sercu, a śmierć Naomi na zawsze wypaliła na nich to drobne piętno. Członek stada, praktycznie rodzina. Najbliższa, tuż po partnerze z wilczej miłości, osoba. Chyba nawet bliższa od normalnej rodziny, gdyż to po swym wilczym towarzyszu, na samo wspomnienie, stają w oczach łzy. Na zawsze czuje się w sercu tę przejmującą pustkę...
    Spędzili wspólnie cały dzień, opowiadając kilka historyjek z Naomi w roli głównej. Każdy za nią szczerze tęsknił, a takie wspominanie nie zawsze przynosiło ze sobą więcej bólu niż radości. Wystarczyło ciepło myśleć o osobie, która odeszła i żegnać ją z uśmiechniętym portretem w myślach. Potem jak zwykle ruszyli tropić. Zażądała wręcz od rodziców, by zostali u rodziny, a wataha miała jak na razie nie chodzić do szkoły. W sumie był piątek, więc zbyt wiele lekcji to oni nie stracili, ale człowiek mógł spokojnie pomyśleć. Znajdowanie nowych tropów strasznie się ślimaczyło, co nie podobało się zdecydowanie nikomu. Mimo wszystko na parę wskazówek wpadli, a to już dobry znak. Poszła tradycyjnie do łazienki zmienić się w wilka.
    Dzisiejszej nocy miała być pełnia. Wiedziała to od chłopaków, a także czuła całym ciałem. Na samą myśl o okrągłej kuli przechodził ją przyjemny dreszcz. Podobno to wspaniałe przeżycie, a biorąc pod uwagę również to, iż miała to być jej pierwsza pełnia - również ogromnie emocjonujące. Wyszła z łazienki, porzucając swoje rozmyślania. Nim dobrze znaleźli się w lesie, cała sfora zaczęła bezszelestnie truchtać. Aha, tak na marginesie - ona była najgłośniejsza, no ale... W końcu to Megan, prawda? Zaczęli przeszukiwać teren. Słońce chyliło się już ku zachodowi, więc wzrok wilkołaków był chwilowo przytępiony. Dobrze, że jedynie chwilowo.



                                                                   ***


    Wszyscy szli w równych rzędach z nosem przy ziemi, aż w pewnym momencie Jeremy w postaci wielkiego, szarego basiora gwałtownie poderwał głowę do góry. Wszyscy patrzyli na niego uważnie, wiedząc z głowy wilka, że szepnął mu coś instynkt. Jeremy rozglądał się na boki, co chwila wciągając powietrze. Od razu było widać, że czegoś szuka. Chyba nawet najbardziej niedomyślna osoba by to zauważyła. Każdy po kolei zaczął robić to samo, a mianowicie: tropić.
  Czujecie? - zapytał w myślach Dorian
  Tak, on tu gdzieś jest - zgodził się cicho Seth.
  Trzeba dorwać drania! Rozszarpię go na strzępy i dla pewności wbiję kołek w serce, jeśli będzie trzeba! - warknął w myślach Reid, typowo na niego nabuzowany. Zmroził Meg wzrokiem za tę myśl, a ona posłusznie spuściła głowę. Dominacja to jednak silna rzecz...
    Seth ustalił, że muszą trzymać się razem i w tym dniu nie dać ponieść się pełni. Nie wiedział zbytnio co zrobić z Megan, ale ostatecznie została, a przy ewentualnej bitwie ma się trzymać z daleka - oczywiście. Gdyby nie niefortunny czas pewnie nie byłoby aż takiego (bo znając życie i tak by takowy był) problemu, bo coś tam umiała, ale w zestawieniu z pełnią nie wróżyło to niczego dobrego. Ustalili, że atakować mają głównie Seth, który jako Alfa winien wszystkich poprowadzić, Jeremy i Charlie. Reid w odpowiedniej chwili może zaatakować szyję wampira, a Dorian robić to, czego w danej chwili potrzeba - przeszkadzać, podgryzać, trzymać w żelaznym uścisku szczęk. A Megan, tak jak wszyscy się jednogłośnie zgodzili, ma stać z boku i się temu wszystkiemu przyglądać, ewentualnie, jeśli jej przemiana na to pozwoli, strzelać z kuszy, którą miała łaskawie otrzymać.
    Ubrała się dosyć zwiewnie i luźno, by po przemianie móc łatwo z siebie zedrzeć strzępy ciuchów, które krępują znacznie ruchy. Do leśniczówki poszedł z nią Charlie, a reszta uważała na jakikolwiek szczegół. Megan czuła, że to dzisiaj dojdzie do starcia, chociaż nie mogła być tego w stu procentach pewna. Brunatny basior przyniósł jej w zębach załadowaną kuszę i zwięźle wytłumaczył o co w tym chodzi - oczywiście, używając wilczej mowy. Sama nie potrafiłaby niczego w niej powiedzieć, a rozumiała ją również tak tyle o ile, jednak cieszyła się, że tym razem jej to nie zawiodło. Tylko... Czy nie powinna znać tego wilczego języka tak po prostu? Jak... Wilk? Gdy wracała z wielkim basiorem u boku ten w pewnym momencie nadstawił uszu i znacznie przyspieszył.
  - Zaczęło się - warknął krótko, po czym jeszcze bardziej przyspieszył. Zaraz potem biegli w odpowiednim kierunku.
    Gdy wpadli na polanę brunatny basior od razu dołączył do zgranego szyku. Była to ta sama polana, na której znaleźli Naomi... Uderzyło ją, że Charlie jest nieco mniejszy, bardziej "wilczy" od reszty członków watahy. Szybko nasunęło jej się, że musi mieć coś więcej ze szlachetnego. Tylko dlaczego wcześniej tego nie zauważyła? Przecież poruszał się z większą gracją niż inni, był naprawdę szybki i silny. Och, no o czym ja myślę! Pokręciła na boki głową, przyglądając się walce.
    Wampir został otoczony i schwycony za ręce i nogi, chociaż bardzo dzielnie się bronił. Kiedy uwolnił pogryzione ręce, od razu ściągnął z karku Reida, który zaledwie drasnął jego szyje. Wszystko wyglądało nie do końca jak walka; było płynne, szybkie i... Dziwne. Wilkołaki działały w ściśle określonym szyku. Była pewna, że Seth wydaje wszystkim polecenia - swoją drogą całkiem trafne. Uniosła kuszę na wysokość ramion, przybrała odpowiednią postawę i wystrzeliła. Udało jej się trafić ponad łopatkę bladego mężczyzny. Wampir wydał z siebie zdziwiony syk, po czym błyskawicznie odwrócił w jej stronę. Nie napatrzył się nań jednak zbyt długo, bo zaraz zaatakowały go rozwścieczone wilki.
    Celowała właśnie w głowę potwora, czekała by się odwrócił i by móc strzelić mu prosto między oczy. Nagle to poczuła. Upuszczając kuszę wystrzeliła niechcący jedną ze strzał, która wbiła się tuż przy łapie któregoś ze zdziwionych wilków. Nie patrzyła już jednak na potyczki basiorów i nocnej zmory. Teraz łapała się za głowę, a jej ubranie rozrywało na ciele. Zmieniała się. Księżyc miał już na nią swój wpływ, było koło północy czyli w gruncie rzeczy - już czas. Na nowo przeżywała tą agonię jak przy pierwszej przemianie. Okropny ból, chrupanie kości i rozrywające się na ciele ubrania. Uszy wędrowały na czubek głowy, wyrastał ogon, a ręce zmieniały się w łapy. Zrywała z siebie niepotrzebne ubranie, używając do tego zębów i pazurów. Zarówno ciałem jak i umysłem była już wilkiem.
    Czuła tę moc, która płynęła w jej żyłach. Przez całe ciało przechodziły lekkie, przyjemne dreszcze. Nie zwracała uwagi na drobny ból w kościach i mięśniach, który zawsze odczuwało się po przemianie. Podświadomie była pewna tego, że wilk jest nocnym stworzeniem, co się równa temu, że ona również. A jeszcze zwracając uwagę na zależność wilkołaków na fazy księżyca, szczególnie na pełnię, łatwo dojść do takich wniosków. Wyciągnęła się. Słychać było kilka strzyknięć w jej ciele. Potrząsnęła głową. Chwilę napawała się tym wszystkim, by zaraz lepiej użyć swych wyostrzonych zmysłów. Usłyszała odgłosy walki, więc odwróciła w tamtą stronę biały łeb. Ciemne ślepia obserwowały kilka sekund śmiertelny taniec. Wciągnęła głęboko powietrze, a jej oczy zajaśniały nowym, drapieżnym blaskiem.
    Słodka radość przemiany zmieniła się w dziką rządzę. A raczej nie tyle zmieniła, co radość zeszła na drugi plan. Warczała i podchodziła na ugiętych łapach ku walczącym. Teraz była wilkiem. Nocnym łowcą. Księżyc dawał jej siłę, a rześkie, nocne powietrze pobudzało. Fafle wygięły się w drapieżny uśmiech, odsłaniając białe, zabójcze zęby. Wołali coś do niej. Seth rozkazywał, by się odsunęła i by wróciła Megan. Człowiek, a nie zwierze. Ale ona nie słuchała, odcięła się od nich. Wilk wziął w niej górę i wiedział kogo ma atakować. Wiedziała lepiej, niż kiedykolwiek. Do tego odczuwała w związku z tym szaloną radość. Skoczyła do góry, otwierając silne szczęki.
    Zaraz jednak spadła na dół nie dosięgając niczego, czego mogłaby się chwycić. Zaskamlała w locie, czując w pysku smak własnej krwi. To jeszcze bardziej ją pobudziło. Poderwała się z ziemi, otrzepała i ponownie rzuciła na wroga. Tym razem skutecznie. Zatopiła kły w karku mężczyzny, rozrywając mu przy tym szyję. Poczuła na języku zimną ciecz, która pachniała dosłownie jak martwa. Cuchnęła, co nie pomagało, gdyż posoka wampira zalała jej nozdrza. Na białe futro arktycznego wilka tryskała wręcz bordowa krew. Kły coraz mocniej rozszarpywały ciało wroga, który będzie potrzebował pewnie dłuższej chwili na regeneracje.
    Mężczyzna brutalnie ściągnął ją ze swych pleców, przesuwając przed swoją twarz. Ta, nadal warcząc i szczerząc kły, przejechała mu długimi pazurami po twarzy, na której zostały krwawe bruzdy. Uszkodziła mu również prawe oko. Wampir przyparł ją do ziemi, uderzając z całej siły w brzuch. Gdyby była świadoma, pewnie żywiłaby teraz ogromną nadzieję, że żaden z organów wewnętrznych nie został naruszony. Piszcząc odczołgała się pod drzewa. Gdyby była sama, nie przeżyłaby tej walki. Teraz był świetny moment, by ją wykończyć. Kątem oka zauważyła, że wilkołaki nadal atakują zaciekle wroga. Nie zapowiadało się, by wilkołaczyca szybko miała odzyskać jaźń człowieka.
    Po kilku minutach, może pięciu, może piętnastu podniosła się ociężale na cztery łapy. Nie zachwiała się jednak, wbijając pazury w pokrytą niezbyt grubym śniegiem ziemię. Na nowo rzuciła się do ataku. Wielkie, potężne łapy uderzały o skrzypiący śnieg, zostawiając w nim pokaźne ślady. Zauważyła, że po pazurach na twarzy mężczyzny zostały jedynie delikatne, czerwone linie, po których za kolejnych kilka minut - a może nawet sekund - zapewne nie zostanie ani śladu. Poczułaby znacznie większą satysfakcję, gdyby został chociaż jakiś trwały ślad, ale kto przejmuje się na dłuższą metę taki rzeczami w czasie walki?
    Tym razem zębami chwyciła za wewnętrzną stronę uda wampira, odrywając całą jej część. Blady mężczyzna wrzasnął okrutnie, budząc zapewne połowę Vallent. Przy najbliższej okazji zdzielił białą wilczycę pięścią w sam środek głowy. Przed oczami wadery zamajaczyły mroczki, które zlewały się w coraz ciemniejszy, czy raczej czarny, obraz, który całkowicie zasłaniał jej widok na świat. Po chwili poczuła, że znajduje się w górze, a także silny nacisk powietrza na jej długim futrze. Potem była już tylko niczym niezmącona ciemność.



                                         ______________________________




    Wiem, że rozdział jest króciutki, ale chyba dosyć obrazowy. No i w reszcie coś więcej się dzieję. Nie mogłam się powstrzymać, by nie napisać "potem była już tylko ciemność" - to taka jakby niepisana zasada w opowiadaniach i książkach. ;D Ogólnie to następna norka będzie zapewne w piątek i już jej długość na pewno zwiększę - to jest taki jednorazowy wyskok. Próbowałam coś jeszcze dopisać, ale po co plątać nadmiar niepotrzebnych informacji, jeżeli obejdzie się i bez nich? Także jestem ciekawa Waszych wypowiedzi. Czasami miałam problem z dobraniem zdań do tutejszych opisów, lecz mam nadzieję, że jakoś z tego wybrnęłam. Pozdrawiam serdecznie. ;)

PS. Przepraszam, że nie powiadamiam niektórych, ale czasami całkowicie wylatuje mi to z głowy.  Posty pojawiają się średnio co tydzień, a myślę, że jeżeli kogoś to interesuje, to tu zajrzy.